av Harald Kjølås I fjordbygdene der kyrkja stod kom det oftast også kyrkjebuer. Der kunne dei som kom farandes langvegs frå, med båt eller hest, setje frå seg det dei hadde med seg eller skulle ha med heim. Og her vart kvardagsklede bytta ut med søndagsklede.

President Donald Trump er så oppteken av det han kallar "fake news", falske nyheiter. I avisene har det vore mykje slikt opp gjennom historia, direkte feil og overdrivingar. Her har vi eit døme henta frå danske "Politikken", gjengitt i "Søndmørsposten", nærast til skrekk og advarsel.

Dette skreiv eg for nokre år sidan, på oppdrag for Verdsarvsorganisasjonen. No finn eg det ikkje på nettet lenger og føler meg derfor fri til å publisere det her.

I nokre artiklar tar historikaren Bjørn Jonson Dale oss med til dei indre fjordstrok og den historiske utviklinga der fram til 1800-talet.

av Turid Aspehjell Sander Korsnes fortel ymse hendingar frå livet på Korsneset. Dei hadde fjorden som ferdsleveg, og dei nytta han på mange vis, både i leik og alvor. Dei var nøydd til å ha båt på ein slik gard, - ikkje berre ein, men to. Når dei skulle reparere eller tjørebre ein, måtte dei ha ein å bruke. Dei hadde to båtar. Bestefaren hadde ein Sti-Kristianbåt og faren hadde ein ranaværing. Når det var råd, brukte dei segl.

På forsommaren i 1969 tenkte Ivar Smoge seg til å reise inn til Vonheim, garden sin i bratte fjellsida på Smoge ytst i Sunnylvsfjorden. Ivar ringde til den gamle venen sin, redaktør Magne Flem i Sunnmørsposten. Han kom med reportasjebåten Svint og frakta Ivar frå Stordal og inn til kaia på Ytste Smoge.

av Harald Kjølås Busetninga på Inste-Åkerneset går langt attende. Dei store murane fortel om folk som ikkje såg seg redd for slit og hardt arbeid for å sikre seg og familien eit utkomme. Tett på naturen hausta dei der dei kunne og levde med både dei gåvene og farene som fjella og fjorden gav.

Nils Eliasson Grønningsæter (1845-1933) er nok den fremste representanten for "ordførardynastiet" i Norddal. "Nils på dampa" kalla dei han i Norddal, for så mykje reiste han med dampbåten inn og ut fjorden, at "på dampa" var tryggaste staden å treffe på han. Full av historier var han, og glad i å fortelje, så det sat alltid mykje folk rundt han. I denne artikkelen gir Gudmund Relling eit innsyn i heile ordførarslekta Grønningsæter som gjorde seg gjeldande både i fylket, i kommunen og på Stortinget.

Redaktør Magne Flem i Sunnmørsposten bestemte seg tidleg at han skulle opp på alle fjelltoppane i avisa sitt nedslagsfelt. Det vil seie Sunnmøre og delar av Romsdal og Nordfjord. Det målet nådde han før han vart gammal.

Heilt frå barndomen likte han å skrive. I sin tidlege ungdom skreiv han små forteljingar som han fekk inn i ymse blad. I ”Nynorsk Vekeblad” fekk han inn ei novelle som han fekk 25 kroner i honorar for, og i 1928, same året han gifte seg, gav han ut den vesle boka ”Skogsetgrenda”

Ved Storfjorden vart han fødd, ved Storfjorden levde han sitt liv og ved Storfjorden enda hans dagar.

Harald Kjølås, den mangeårige sjefredaktøren i Sunnmørsposten, var ein kar med stort kontaktnett og stor arbeidskapasitet. Støtt hadde han noko på programmet. Og traff du han på gata, var det nesten alltid slik at enten var han på veg til eitkvart, eller så skulle han av stad å møte nokon.

Større original har ikkje Geirangerfjorden fostra enn Sølfest Syltevik (1865-1938). Knut Frøysa er den som har gjort Syltevik-Sølfest kjend utanfor den fjorden han var så glad i, og Frøysa kallar han både uteliggar og filosof. Det kan vel leggast til at han var religiøs og las mykje i Bibelen, men som Jesus så var han ingen avhaldsmann.

I 1924 kom ein relativt nyutdanna lege frå Vestfold til Stranda, og han vart nærast ein legende for fjordfolket. Oddmund Torgersen heitte han, og ein livslang innsats for folket i både Stordal, Stranda og Sunnylven kommunar la han bak seg, og han kvidde seg ikkje for å rykke ut sjølv til vanskeleg tilgjengelege fjord- og fjellgardar.

Færing, småljå og langorv var viktige arbeidsreiskapar for bøndene langs fjorden. Båten var til å forflytte seg med langs strendene, der kvart grasstrå var viktig for å sikre vinterfôret, og med småljåen slo dei langt til fjells. Ole Gabriel Homlong kan stå som eit døme på desse slitarane.

Han sleit og bygde opp ein gard ytst på Furstranda, og han var ein av dei store fiskarane i fjorden, fisk av alle slag, men mest laks.

Stokke-Nils frå Oaldsbygda starta tidleg med handel i Stokke-naustet. Naustet var ope og folk kunne kome og hente seg varer på ukurante tider mot at dei la pengar i kassa. Det var aldri manko. Seinare dreiv han handel på Hellesylt.

Ole Knivsflå (1885-1970) i Geiranger vart nærast ei legende i levande live, og vart av turistane nærast oppfatta som ein attraksjon i seg sjølv i Geiranger. Han skaut to jervar i eitt skot, og han var notbas fordi han kunne rope høgast. Når noko tungt skulle lyftast eller ei geit sto i skôrfeste, var han mannen dei tydde til.

Stilt fôr ho gjennom livet, ville ha minst mogeleg snakk om slitet, men det går gjetord om det i Liabygda den dag i dag. Anna gifte seg i 1900 med Iver Martinus Groven og flytte ned til den veglause fjordgarden på Gravaneset. 15 år fekk dei saman før han døydde, og Anna sat att åleine med to born, Petter på 13 og Anna Marie på 10. Ho måtte ta fjøsstellet åleine, og ho måtte gå til setra etter at ho hadde gitt borna kveldsmat. Turen tok to timar, og så var det mjølking kveld og morgon før ho i gryotta måtte bere mjølka ned att til Grova.

Anna Matvik kom frå Ytste Åkernes og var vel vand med livsvilkåra på fjordgardane då ho tok seg teneste i Matvika. I jula i 1947 skulle ho forlove seg med eldste sonen Peder, men innunder jul omkom Peder i vedaskogen då ein fallande stein tok livet av han. I staden vart det eit par av Anna og Peder sin yngre bror, Rasmus som også tok over garden. Matvik var lenge den største geitegarden i fjorden, men Rasmus ville legge om til sauehald. Tre born fekk dei, og då mjølkebåten slutta å gå, flytte huslyden inn til Hellesylt. Anna ville ikkje at borna skulle bo heimafrå i skuletida.